/a => ά | \a => ὰ | =a => ᾶ | )a => ἀ |
(a => ἁ | !a => ᾳ | +i => ϊ | h => η |
q => θ | x => χ | c => ξ | z = ζ |
j => ψ | w => ω | s => σ, ς |
ἐναντίος, α, ον
1 que está diante de; em face de, dat.: ἀκταὶ ἐναντίαι ἀλλήλῃσιν hom. margens que ficam uma diante da outra, δύο ἅμαξαι ἐναντίαι ἀλλήλαις tuc. dois carros que vinham um ao encontro do outro, οἱ ἐναντίη ἠλύθη μήτηρ hom. a mãe veio a seu encontro, αὐτῷ δ᾽ οὔ πω φαίνετ᾽ ἐναντίη hom. ela não se mostra a ele frente a frente 2 que enfrenta; oposto; contrário a, dat. ou or. com ἢ: ἐ. στρατός pínd. exército inimigo, εἰκὸς τοῖς μὲν πολεμίοις ἐναντίους εἶναι τοὺς θεούς xen. é natural que os deuses sejam contrários aos inimigos, τοὺς ἐναντίους λόγους ἢ ὡς αὐτὸς κατεδόκεε her. discursos contrários ao que ele próprio esperava; ἐξ ἐναντίας, jôn. ἐναντίης, ἐκ τοῦ ἐναντίου, ἐκ τῶν ἐναντίων contrário; do lado oposto, πρὸς ἐναντίον τὸ ὕδωρ luc. contra a corrente, πρὸς τἀναντία διαλέγεσθαι plut. discutir os opostos (de uma questão)
♦ τοὐναντίον e τἀναντία adv. 3 ao contrário; vice-versa
♦ ἐναντίον, ἐναντία prep. 4 em face de; diante de, gen.: ἐ. ἁπάντων λέγειν tuc. falar na presença de todos
♦ τὸ ἐναντίον, τοὐναντίον, τὰ ἐναντία, τἀναντία prep. 5 o contrário de; contrariamente a, gen., dat. ou or. com ἢ: κατὰ τὰ ἐναντία plat. em sentido contrário, τὰ ἐναντία τούτων ἔθεντο νόμον her. estabeleceram como lei determinações contrárias a estas, τοὐναντίον ἔπαθεν ἢ τὸ προσδοκώμενον ὑπὸ τῶν πολλῶν plat. experimentou o contrário do esperado pela maioria 6 contra, gen. ou dat.: νεικεῖν ἀλλήλοισιν ἐ. hom. querelarem uns com os outros
♦ οἱ ἐναντίοι 7 os adversários; os inimigos
♦ τὸ ἐναντίον 8 o que é inimigo; a parte adversa; o partido oposto. 〈ἐν, ἀντίος〉